Als het nét niet genoeg pijn doet..

Ken je dat verhaal van die windhond die lag te slapen op een roestige spijker, maar bleef liggen waar hij lag? Ik hoorde deze ooit in een podcast van Kevin Trudeau (bekend van onder meer de audioserie Your Wish Is Your Command ) en het verklaarde enorm veel voor me. Laat me je het verhaal vertellen:

De Greyhound op de Roestige Spijker: waarom we eerder zijn geneigd een beetje pijn te tolereren dan te veranderen

Er is een oud verhaal over een hazewindhond die lag te slapen op een veranda. Af en toe hief hij zijn kop, liet een zachte kreun horen, maar verder bleef hij liggen waar hij was. Toen de eigenaar van de hond werd gevraagd wat er met het dier aan de hand was, vertelde hij: “wel, de hond ligt op een spijker. Het irriteert hem en doet hem misschien wel een beetje pijn, maar geen pijn genoeg om de moeite te nemen om op te staan en een ander plekje te zoeken.”

De roestige spijker prikte dus genoeg in zijn huid om ongemakkelijk te zijn, maar net niet genoeg om hem ertoe te brengen op te staan en een nieuwe plek te zoeken. De pijn was dus vervelend, maar blijkbaar niet ondraaglijk.

Dit simpele verhaal zegt veel over hoe wij mensen omgaan met ongemak en verandering. We herkennen de roestige spijker in ons eigen leven: die baan die we eigenlijk haten, de relatie die niet meer werkt, die droom die we blijven uitstellen. We klagen, we zuchten, we fantaseren over iets beters, maar vaak blijven we precies waar we zijn. Waarom is dat toch?

De Comfortzone: bekend ongemak is veiliger (en dus minder pijnlijk) dan onbekend geluk

Ons brein is geprogrammeerd om ons veilig te houden. En veilig betekent niet per se gelukkig; het betekent voorspelbaar. Verandering is eng omdat het ons blootstelt aan het onbekende. Zelfs als onze huidige situatie pijn doet, is het een pijn die we begrijpen en waarvan we weten hoe we ermee om moeten gaan. Die nieuwe baan? Wat als het nog erger is? Die sprong naar zelfstandigheid? Wat als je faalt?

De hazewindhond kiest ervoor om te blijven liggen omdat hij weet wat hij kan verwachten, en niet weet wat hem te wachten staat áls hij op zou staan. Opstaan betekent de onzekerheid van het vinden van een nieuwe plek, misschien nog wel meer ongemak. En net zoals dit dier blijven we vaak hangen in situaties die we kennen, simpelweg omdat het alternatief angstaanjagend onbekend is.

De Paradox van Verandering: Pas Bewegen als de Pijn Te Groot Wordt

Wat vaak gebeurt, is dat we pas in actie komen als de pijn ondraaglijk wordt. Wanneer die ‘spijker’ dieper begint te prikken, wanneer we emotioneel of fysiek uitgeput raken, dan pas voelen we ons gedwongen om te veranderen. Maar waarom wachten tot het zover is? Waarom moeten we eerst vastlopen voordat we in beweging komen?

De sleutel ligt in het herkennen van het moment vóór de pijn ondraaglijk wordt. Het besef dat ongemak een signaal kan zijn, geen vonnis. Dat de lichte prik van de spijker een uitnodiging is om na te denken over wat er beter kan, voordat het wellicht te laat is.

Hoe kun je van die spijker afkomen?

  1. creëer duidelijkheid voor jezelf: sta stil bij wat je voelt. Ergens diep van binnen weet je dat er ‘iets’ niet klopt, maar wat? Wat wíl je echt? Hoe ziet jouw meest ideale leven eruit? Schrijf je dromen eens uit op papier en maak ze GROOT.
  2. visualiseer het alternatief: in plaats van alleen maar te denken aan wat er mis kan gaan, stel je voor wat er goed kan gaan. Wat als die nieuwe baan je juist meer voldoening geeft? Wat als dat faillissement precies is wat je nodig hebt?
  3. kleine stappen, grote impact: verandering hoeft niet radicaal te zijn. Kleine bewegingen maken de grote sprong minder eng. En onthoud dat iedere kleine stap na een tijdje een heel grote stap maakt!
  4. omarm het onbekende: angst voor het onbekende is normaal. De kunst is om je er niet door te laten verlammen. Elke groei komt met onzekerheid. Dat is geen reden om te blijven liggen.
  5. verander je netwerk: je omgeving is een reflectie van jezelf. Wil je veranderen dan vraagt dat vaak om andere/nieuwe mensen in je netwerk, hoe pijnlijk dat soms ook is.

Tot slot: hey, jij bent geen hazewindhond!

Het verhaal van de greyhound is een krachtige metafoor, maar jij hebt iets wat die hond niet heeft: bewustzijn en keuzevrijheid (al zal menig dierenvriend die stelling waarschijnlijk in twijfel trekken). Jij kunt beslissen om niet te blijven liggen op die roestige spijker. Jij kunt erkennen dat de pijn van stilstand soms groter is dan de angst voor beweging.

Dus, wat is jouw spijker? En belangrijker nog: wanneer sta jij op om te veranderen?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *